ποιητης εκ του προχειρου, βλεπων πολιν σαν του χοιρου

Μία φορά κι έναν καιρό ήτανε μία πόλη

Πολλοί την αγαπήσανε, μα τη μισούσαν όλοι...

Τα δέντρα της τα κόβανε, φύτευαν ... λαμαρίνες

κι όσους παραπονιόμασταν μας έλεγαν ... κατίνες

Η πρώτη η εντύπωση τα δυό νεκροταφεία

Το ένα το θαυμάζετε σε μια φωτογραφία.

Όσοι αναρωτιόσαστε γιατί αυτό το χάλι

Είν' η απάντηση απλή κι ο νους σας να το βάλει

Του άρχοντα του Βένετου γαμπρός το παλικάρι

Κι ο άρχοντας ο Πράσινος είπε να κάνει χάρη

Τις σακαράκες στοίβαζε στο ξένο το χωράφι

Κι όσοι σκεφτείτε πονηρά, έχετε νου ξουράφι.

Γιατί σαν είσαι Άρχοντας τίποτα δε σε σκιάζει

Κι η πόλη με τη φάτσα σου μέρα τη μέρα μοιάζει.

Κι όποιος παρεξηγήθηκε μ' αυτήν τη ψευτο-ρίμα

Ας πει πού έχω άδικο και παίρνω εγώ το κρίμα.