Σύντροφοι και φίλοι.
Μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Κυριακή βράδυ), ελάχιστα ξέρω για όσα ειπώθηκαν και έγιναν στο 6ο Συνέδριο. Υποθέτω ότι αύριο ο Τύπος θα έχει λεπτομέρειες.
Δε νομίζω όμως ότι θα αλλάξει κάτι... Όλοι περιμέναμε και όλοι μυριζόμασταν τις εξελίξεις...
Δεν ξέρω επίσης, αν ταυτίζομαι πολιτικά με όλους τους αποχωρήσαντες από το Συνέδριο.
Έχω μια αίσθηση ότι κάποιοι από αυτούς ονειρεύονται ένα “ενδιάμεσο” σχήμα, ένα άλλοθι αξιοπρεπούς αποχώρησης, μια δεύτερη βάρκα για να μεταπηδήσουν στο καίκι του ΠΑΣΟΚ χωρίς να χρειαστεί καν να βραχούν...
Ανάμεσά τους είναι και πολλοί -είμαι σίγουρος- που βαρέθηκαν τη θολούρα του ΣΥΡΙΖΑ, τις minimum συμφωνίες που δεν παράγουν πολιτική, το κρύψιμο των (ουσιαστικών) διαφορών κάτω από το χαλί, τους τακτικισμούς, τα παιχνίδια ισορροπιών, το ψευτο-σαβουάρ βιβρ και τις μεταξύ μας μαχαιριές...
Ανάλογες περιπτώσεις (και ανησυχίες) πιστεύω ότι υπάρχουν και σε συντρόφους που ... έμειναν...
Κάποιοι ονειρεύονται συνεργασίες ή και ενσωμάτωση στο ΚΚΕ της Παπαρήγα και αναπολούν το Στάλιν...
Κάποιοι άλλοι έβγαλαν από το πατάρι και ξεσκονίζουν τον Τσελεμεντέ του Αναρχικού...
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που βλέπουν το συριζέικο αδιέξοδο, δεν ταυτίζονται πολιτικά όμως με τους ανανεωτικούς, δεν τους “πάει” η ταμπελίτσα ή δεν γουστάρουν τον ... Μαργαρίτη ρε αδερφέ...
Ξέρω ότι έχω συντρόφους που μπορώ να συζητήσω και ΜΕΣΑ και ΕΞΩ από το Συνέδριο...
Ξέρω ότι υπάρχουν ακόμα αριστεροί που πιστεύουν στο Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.
Αριστεροί που δεν πιστεύουν σε πεφωτισμένες πρωτοπορίες και δικτατορίες του βιομηχανικού προλεταριάτου.
Πολίτες που διεκδικούν το δικαίωμα στην Κριτική Σκέψη και τον Ελεύθερο Λόγο.
Σύντροφοι που αγωνίστηκαν και ακόμα ονειρεύονται μια σύγχρονη Αριστερά της εργασίας, της οικολογίας και του Πολιτισμού.
Σύντροφοι που στέκονται αγέρωχα απέναντι στους εθνικισμούς και τους φανατισμούς, αλλά δεν χαρίζουν σε κανένα φασισταριό το δικαίωμα να μονοπωλεί τον Πατριωτισμό ή την Ιστορία.
Σύντροφοι που δε νιώθουν την ανάγκη να διαχωρίζουν τη βία σε καλή και κακή, σε κρατική και αυθόρμητη, σε δικαιολογημένη και εγκληματική και την αποκηρύσσουν από αρχή.
Φίλοι που δεν μάθανε να διαλέγουνε τους φίλους τους με κριτήριο τη γραβάτα ή το τζην, που δεν ξέχασαν ούτε τον αγώνα στους δρόμους, ούτε την ευπρεπή πολιτική συμπεριφορά.
Υπάρχουν αγωνιστές της Αριστεράς τέλος, που δεν ενδιαφέρονται για καρέκλες και οφίτσια και μηχανισμούς και ίντριγκες...
Υπάρχουν ΜΕΣΑ και ΕΞΩ τέτοιοι. Που ίσως νιώθουν πιο άνετα με κάποιους που βρέθηκαν στην “αποκεί” όχθη, παρά με αυτόν που κάθεται στη διπλανή καρέκλα...
Τραγικό δεν είναι το γεγονός της αποχώρησης μιας τάσης από το συνέδριο.
Τραγικό θα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι να χαθούν... Να κοπούν οι γέφυρες....
Η αποχώρηση αυτή ας γίνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ευκαιρία να ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ...
Να κουβεντιάσουμε για το ποια Αριστερά θέλουμε...
Ο διάλογος για να είναι γόνιμος δεν μπορεί να γίνεται πίσω από χαρακώματα και δογματισμούς.
Από την άλλη όμως, πρέπει να αναγνωρίζει τις διαφωνίες, όχι να τις κρύβει με την ελπίδα ότι “κάποτε” με μεταφυσικό τρόπο θα ξεχαστούν....
Το ιδεολόγημα της Μεγάλης Αριστεράς που απλώνεται από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, ή ... της Νέας Δημοκρατίας κατ' άλλους.... μέχρι πέρα από το ΚΚΕ με ολίγον και από αναρχικό χώρο, ήταν από την αρχή αστείο...
Η Αριστερά, η Δική μας Σύγχρονη, Σκεπτόμενη Αριστερά, θα γίνει Μεγάλη Μόνον όταν ο λαός το θελήσει. Και αυτό με τη σειρά του, θα γίνει όταν δώσουμε μεγάλες και καθαρές απαντήσεις στα μεγάλα και εκβιαστικά ερωτήματα. Όχι με λογιστικές προσθαφαιρέσειςκομμάτων, κομματιδίων, ομάδων, γκρουπούσκουλων και βεβαίως-βεβαίως όλων ημών των περίφημων ανεντάκτων(!!)
Ας γίνει λοιπόν αυτή η αποχώρηση ευκαιρία για αναζήτηση και συζήτηση.
Ας πάνε επιτέλους στο ΠΑΣΟΚ όσοι θέλουν και στο ΚΚΕ όσοι μπορούν!
Και ας βρεθούμε οι υπόλοιποι...
Δεν χρειάζεται να κάνουμε σημαίες τον Αλέκο, τον Αλέξη και το Φώτη.
Δεν χρειάζεται καν να είναι μπροστά...
Ας ανοίξουμε δρόμους εμείς!
Κάνω μία έκκληση αυτή την ώρα: Ας μη βιαστούν οι αποχωρήσαντες!
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προχωρήσουμε ακόμα σε ίδρυση νέου κόμματος.
Ας “στήσουμε” έναν όμιλο... Ένα φόρουμ... Πείτε το όπως θέλετε!
Ας αφήσουμε λίγο χρόνο για σκέψη και ζυμώσεις...
Ας μη δικαιώσουν όσους τους κατηγόρησαν ότι τάχα μου ορέγονται προεδριλίκια και οφίτσια.
Και κυριως: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανοίξουμε πόλεμο μεταξύ μας!
Ας μην πέσουμε στην παγίδα που θα μας στήσουν οι Πρετεντέρηδες και τα τσοντοκάναλα που διψούν για αίμα, σπέρμα και κοκορομαχίες...
Ας αντιπαρατεθούμε με τις αδυναμίες μας, με τους δογματισμούς, με τις αγγυλώσεις, με τα μαντριά μας. Όχι με τους χθεσινούς και εν δυνάμει αυριανούς συντρόφους μας!!
Υ.Σ. Ο γράφων δεν ανήκει οργανωτικά στο ΣΥΝ από την πρώτη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στη Σάμο. Τότε, όταν προσπάθησε να διατυπώσει τις αμφιβολίες και τους φόβους του για τον τρόπο που επιχειρούταν το εγχείρημα και να αντιταχθεί στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε, θέτοντας ερωτήματα για την οργανωτική δομή, αλλά και την ιδεολογική συνέπεια του νέου σχήματος, δέχτηκε ομαδόν επίθεση από “ανανεωτικούς” και “προεδρικούς” οι οποίοι είτε “δεν καταλάβαιναν” τι έλεγα είτε θεώρησαν ότι λέω “μ.......ες”....
Τότε μόνο οι εκτός ΣΥΝ σύντροφοι κατάλαβαν τι έλεγα.... Αυτοί οι ...καταραμένοι που τώρα τα φταίνε όλα....
8 σχόλια:
Ένα πρώτο, που μου επιτρέπει να βλέπω δογματισμό στους "αντιδογματικούς" της "ανανέωσης: Μιλούν για την "φιλοευρωπαϊκή φυσιογνωμία" του κόμματος. Το θέμα είναι από τότε που μπήκε το ζήτημα του ευρωπαϊσμού έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην Ευρώπη. Το Κοινωνικό Κράτος, η αναπτυξιακή προοπτική στη βάση της αλληλεγγύης, οι ατομικέ και κοινωνικές ελευθερίες έδωσαν τη θέση τους στην "πρωτοκαθεδρία της αγοράς", στον νεοφιλελευθερισμό με συνταγματική κατωχύρωση. Ξέρω "είμαστε με την Ευρώπη για να την αλλάξουμε..", αλλά αυτή αλλαγή στην Ευρώπη των 27, όπου οι εσωτερικές αντιφάσεις μεταξύ κρατών με διαφορετική πρόσφατη ιστορία, χρησιμοποιούνται για τον ολοένεα και αυξανόμενο έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου επί των Κοινωνιών, δεν είναι κάτι γραμμικά πραγματοποιήσιμο. Αύριο ίσως χρειαστεί να διαλέξουμε π.χ. αν θα είμαστε με τη Γερμανία της Μέρκελ (που σε αυτή τη φάση είναι χειρότερη από τις ΗΠΑ του Ομπάμα, ή θα είμαστε σε μια συμμαχία κρατών του Ευρωπαϊκού Νότου, που θα αρνούνται να αυτοχειριαστούν προς όφελος των δανειστών τους!
Επίσης επειδή η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα δεν τα κατάφερε, δεν σημαίνει ότι θα πάρει η Κομμουνιστική Ανανέωση την θέση της. Η Σοσιαλδημοκρατία ζει τον δικό της θάνατο...
Ζήτω η Αριστερή Υπέρβαση που μπορεί να βγάλει όλους από τα αδιέξοδα
Θεωρώ πολύ θετικές τις σκέψεις σου. Πιστεύω πως έχεις δίκιο (σε γενικές γραμμές, αφού οργανωτικά δεν ανήκω σε κανένα κόμμα επομένως δεν μπορώ να κρίνω τα του ΣΥΝ).
Αντιπαθώ τον δογματισμό από όπου και αν προέρχεται. Επικροτώ τις σωστές (ή έστω αυτές τις ιδέες που εγώ θεωρώ σωστές) από όπου και αν προέρχονται.
Ο λαός αντιπαθεί την πολιτική επειδή τα κόμματα εγκλωβισμένα στη δική τους εσωστρέφεια δεν ασχολούνται όσο θάπρεπε με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας. Κυρίως ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα.
Παλαιότερα επί ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, τώρα επί ΠΑΣΟΚ η ΝΔ...
Για την Αριστερά όμως προσωπικά έχω απαιτήσεις. Γιατί? Γιατί έχει βιώσει και γνωρίζει τις συνέπειες της διασπασμένης Αριστεράς.
Σε τόσο κρίσιμες στιγμές θάπρεπε η Αριστερά να έχει ενωθεί ως ένα Μέτωπο προκειμένου να στηρίξει τον λαό.
Προσωπικά αδιαφορώ πλήρως για τα εσωτερικά προβλήματα της Αριστεράς. Αυτό που έχω ανάγκη είναι τα κόμματα της Αριστεράς να προτείνουν λύσεις όχι για τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα μα για αυτά που αντιμετωπίζει ο κόσμος.
Εάν το κάνει, είμαι βέβαιη πως ο λαός πολύ θα το εκτιμήσει και θα την στηρίξει.
Εάν δεν το κάνει, πολύ φοβούμαι πως ο λαός όλο και περισσότερο θα απομακρύνεται και θα απέχει από την πολιτική και τα κόμματα...
ΚΑΠ/ΚΟΥΜ/ Τα έχουμε ξαναπεί εμείς οι δυο για το θέμα.... :ο)
Δογματικό είναι να βάζεις ΓΕΝΙΚΩΣ ταμπελάκια: Ευρωπαιστής, αντιευρωπαίος, συστημικός, αντισυστημικός... Συμφωνούμε!
Ειδικά όταν το ... ταμπελάκι σου δεν λέει τίποτα!!! Δεν είναι ιδεολογικές τοποθετήσεις αυτές!!!
Δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα!!!!
Ας πάρουμε την Ευρώπη και δεν θα επεκταθώ πολύ, γιατί δεν είναι της στιγμής...
Ποιος υποστηρίζει ότι αυτή είναι η Ευρώπη "των λαών και των εργαζομένων που ονειρευόμασταν;
Τι κάνουμε όμως γι αυτό; Παίρνουμε το καπελάκι μας και... φεύγουμε; Και ποιος μας είπε ότι ένα νέο σχήμα π.χ. των Μεσογειακών χωρών δεν θα είναι το νέο πεδίο όπου θα ... ηττηθούμε; Μήπως η Ελλάδα είναι όπως την ονειρευόμαστε; Έστω... Ούτε το Εθνικό κράτος μας εκφράζει... Σε μια ... αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα θα τα καταφέρναμε τουλάχιστον;;;; Πόσο μικρή πρέπει να γίνει η κλίμακα; Πόσο να περιορίσουμε το πεδίο της δράσης μας ώστε να ελπίζουμε ότι δεν θα βρεθούμε σε μειονεκτική θέση απέναντι στα διεθνή μονοπώλια;
Τα ... παρατάμε και αποχωρούμε; Από που; Μέχρι πότε; Είναι ρεαλιστικό να ζητάμε επιστροφή στην πόλη-κράτος την εποχή της οικονομικής (και πολιτικής και πολιτιστικής) παγκοσμιοποίησης;
"Το μικρό είναι ωραίο". Μήπως με τη συνεχή .... μεγέθυνση όμως, καταφέρνουμε την επιστροφή στη μικρή κλίμακα; Μήπως η ενδυνάμωση της τοπικής αυτοδιοίκησης για παράδειγμα, περνάει μέσα από την αποδυνάμωση της κεντρικής κρατικής μηχανής που με τη σειρά της επέρχεται "μοιραία" από την ενδυνάμωση ενός απομακρυσμένου ευρωπαικού κέντρου; Να μερικές απορίες που έχω και δεν μου τις λύνουν οι ταμπελίτσες....
Σύμφωνοι... Οι συνθήκες αντικειμενικά δεν μας ευνοούν... Το ίδιο δεν ευνοούν τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης, όλου του κόσμου αν θέλεις. Σε διαφορετικό βαθμό, αλλά είναι λύση η απομόνωση; Δυστυχώς κρίνω ως λαικίστικο να συντάσσομαι με όσους μιλάνε με νοσταλγία για τη δραχμούλα και μόλις ακούνε ότι επίκειται έξοδός μας από το ευρώ .... τρέχουν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους....
Βρίσκω λίγο δημαγωγικό να δέχομαι ευχαρίστως τις επιδοτήσεις της Ε.Ε και να θυμώνω όταν μου ζητούν έλεγχο... Και δεν με πείθει καθόλου η στάση του ΚΚΕ που δέχεται να παίρνει τους ευρωμισθούς ελπίζοντας να βοηθήσει έτσι να ... φαληρίσει η ΕΟΚ....
Άλλωστε, υπήρξαν κινητοποιήσεις των ευρωπαίων πολιτών που έδειξαν ότι δεν είμαστε μόνοι σ αυτό τον κόσμο... Και από την άλλη, υπάρχουν πεδία που η Ε.Ε. έχει αποδειχθεί πιο .... προοδευτική από την Ελλαδίτσα μας και προνομιακό πεδίο διεκδίκησης (Δες θέματα περιβάλλοντος π.χ.)
Το θέμα "Ε.Ε." δε νομίζω ότι προσφέρεται για μεταξύ μας διαχωρισμούς.... Μάλλον ως πεδίο δόξης λαμπρό το βλέπω. Με την έννοια της πρόκλησης εννοώ φυσικά... Τόσο στο επίπεδο της ιδεολογικής του θεώρησης, όσο και της πραγματικής καθημερινής πολιτικής αντιμετώπισης.
"Dyosmaraki Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Η Αριστερά χρειάζεται πρόταση! Πρόταση σύγχρονη που να ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες. Πρόταση εναλλακτική στη νεοβαβρβαρότητα των αγορών. Πρόταση-εργαλείο για το σήμερα και το αύριο και όχι ευχολόγιο και έκφραση μνεταφυσικών αγωνιών. Δεν φτάνει μάλλον να περιμένουμε να καταρρεύσει ο καπιταλισμός πνιγμένος στις δικές του αντιφάσεις. ΜΙΑ ΧΑΡΑ τα καταφέρνει με τις μεταλλάξεις του... Εμείς τι κάνουμε;
Η αριστερά χρειάζεται πρόταση, όχι κατ' ανάγκη "μονολιθική" και "απόλυτη",αλλά πάντως μια κάποια πρόταση στην κοινωνία. Δεν φτάνει ο καταγγελτικός λόγος, δεν φτάνει να κυνηγάμε από πίσω και να υπερθεματίζουμε τις απαιτήσεις της κάθε συντεχνίας ή να στήνουμε και εμείς τα μπαιράκια μας δίπλα στα φλάμπουρα της κάθε παρέας "αγανακτισμένων". Αυτό δεν σημαίνει από την άλλη ότι πρέπει να νιώθουμε συνεταίροι της εξουσίας ή μικρομέγαλοι πρωθυπουργήσιμοι...
Μόνον έτσι, απαντώντας ή μάλλον σωστότερα ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ να απαντήσουμε στην αγωνία των καιρών θα μεγαλώσει η Αριστερά. Και βέβαια όχι προσπαθώντας να αναδείξουμε τις νέες ισορροπίες, τις νέες συμμαχίες, τις νέες ηγετικές μορφές, τις νέες φιλοδοξίες και δεν ξέρω τι άλλο που δεν αφορά κανέναν εκτός από τους μπακάληδες της εξουσίας των κομμάτων (συμπεριλαμβανομένων και των μικρών ΒΕΒΑΙΩΣ ΒΕΒΑΙΩΣ)
χμμμμ τώρα που τα ξαναδιαβάζω, βλέπω ότι γράφω πολλές του καφενέ κουβέντες και ίσως χάνεται το νόημα....
Με δυο (ποδοσφαιρικές λόγω των ημερών) κουβέντες λοιπόν:
__Dyosmaraki Αν δεν φτιάξουμε ομάδα, οι κερκίδες θα είναι άδειες...
__ΚΑΠ/ΚΟΥΜ Μπορεί και να μην φταίει (πάλι) το γήπεδο.....
Για να φτιάξουμε ομάδα πρέπει:
1. Να ακολουθήσουμε τον κανόνα που κάποτε έλεγε πως για να έχουμε δημοκρατία δεν θα πρέπει η δική μου ελευθερία να παραβιάζει την ελευθερία του διπλανού μου (κάποτε την παραβίαση της ελευθερίας του διπλανού η Αριστερά την αποκαλούσε τραμπουκισμό, τώρα γιατί την νομιμοποιεί?)
2. Να αγαπάει κανείς την ομαδική δράση και να μην προβάλλει μοναχά το εγώ του. Νοιώθω (δίχως να ισχυρίζομαι πως έχω δίκιο) πως στον ΣΥΝ πολλά άτομα δεν επιθυμούν να βάλουν νερό στο κρασί τους (όταν αυτό απαιτεί το κοινό καλό)και ίσως για αυτό (πέρα από τα πιθανά ιδεολογικά αδιέξοδα) να έχει μπλοκαριστεί το όλο σύστημα. Ο ΣΥΝ θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε αριστερό ή αριστερίστικο ή κεντροδενξερωτι σχήμα...
Οσο για την Ευρώπη πολύ φοβάμαι πως αν και ξεκίνησε με πολύ καλές προοπτικές, η διαδρομή που ακολουθεί, πλέον δεν δείχνει να νοιάζεται για τις Ευρωπαϊκές χώρες...Μάλλον για τη Κίνα νοιάζεται...Ηδη η Γερμανία τα αυτοκίνητά της αρχίζει να τα κατασκευάζει στην Κίνα (μετά από τις ηλεκτρικές συσκευές και τα υπόλοιπα προϊόντα). Οταν τα εργοστάσια στέλνουν την παραγωγή τους στην Κίνα και αφήνουν τους Ευρωπαίους πολίτες στον δρόμο, με τι καρδιά να την στηρίξω?
Οσο για τις κουβέντες του καφενέ, δεν έχει τύχει να σου πω πόσο τις εκτιμώ αυτές τις κουβέντες.
"Έχω έναν καφενέ
στου λιμανιού την άκρη
τον έχτισε το δάκρυ
αυτών που μένουνε
και περιμένουνε
Έχω έναν καφενέ
που ακούει όλο τα ίδια
για μπάρκα και ταξίδια
αυτών που μένουνε
και περιμένουνε
Έχω έναν καφενέ
ένα παλιό ρημάδι
αχ να 'τανε καράβι
γι αυτούς που μένουνε
και περιμένουνε"
Ισως να συγκαταλέγομαι σε αυτούς που μένουνε και περιμένουνε...Τι? Ούτε εγώ ξέρω...Ισως λίγο φως...για να το ακολουθήσω...
Τι να γράψω μετά από αυτό;
Μόνο ένα χαμόγελο μπορώ να σου στείλω...
Και την αγάπη μου...
:ο)
Μήπως θα έπρεπε να ασχολούμαστε περισσότερο με θέματα Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας και να μάθουμε να κρίνουμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά σε σχέση και με τον ιδεολογικό μας χώρο και όσον αφορά περεταίρω δράσεις και ιδεολογικές ζυμώσεις.Γιατί για παράδειγμα εγώ βλέπω ότι πάλι εντός του κόμματος τελικά επικράτησαν σεξταρισμοί και παραγοντιλικια και ότι ο φώτης ορθώς κατάλαβε ότι η τράπουλα ξαναμοιράζεται και πήρε των οματίων του και έφυγε απο το όλο κίνημα.Όσον αφορά τέτοιου είδους γραφικότητες τύπου να δώσουν της βουλευτικές έδρες πίσω δεν θα μπω καν στο κόπο να ασχοληθώ μιας και τα θεωρώ πολιτικά παιχνίδια εντυπώσεων.Πρωτίστως το θέμα μιας Ευρώπης των λαών που ονειρευόμαστε κύριοι πηγάζει από την οικονομική ολοκλήρωση και εκεί η Ευρωπαϊκή Αριστερά σημειώνει ένα τέλμα.Βλέπετε ίσως τελικά να ήταν πιο σωστό η ΕΚΤ να ενταχθεί στη σφαίρα του Ευρωκοινοβουλίου και να αποφασίζεται η Οικονομική Πολιτική της Ε.Ε από εκεί και όχι να δρα υπό το καθεστώς πολιτκής αυτονομίας(η Γερμανία την ελέγξει.).Αυτό είναι ένα θέμα που δεν άκουσα από κανέναν.Επίσης δεν ακούω από κανένα μέσα στην Αριστερά(εν γένει) μια πρόταση ρεαλιστική παρά μόνο στείρα άρνηση καη αυτό ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ.
Σημειωτέων εγώ δεν ανήκω πουθενά.Ένας ανένταχτος φοιτητής είμαι που απλά είμαι φιλία προσκείμενος στο ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλει αρκετή ιδεολογική ζύμωση προκειμένου να καταλήξουμε σε νέες μορφές δράσης.Θα έπρεπε να η Αριστερά να αποφεύγει κάθε είδους γραφειοκρατικές προσεγγίσεις των ζητημάτων όπως κάνουν καπιοι άλλοι...(ΚΚΕ).
Αυτά προς το παρών.
Φιλικά Ανώνυμος φοιτητής
Δημοσίευση σχολίου