Το μίσος νίκησε (?)

Το κείμενο του Κώστα Καραπαππά, το ανέβασε ο φίλος Στρατής στο facebook.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.....

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ…

***Καλώς ορίσατε στην Αθήνα του 2011. Στην πόλη των ελεύθερων πολιορκημένων. Στην πόλη που κτήνη γρυλίζουν και καρφώνουν μαχαίρια, ρόπαλα ή κλομπ (ανάλογα πού ανήκουν) στους ανήμπορους και στους απροστάτευτους. Στους μη έχοντες ελπίδα… Μα, με τι έχουμε να κάνουμε εδώ; Πώς έγινε έτσι αυτή η πόλη; Πώς έγιναν οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης, σκηνικό ενός ακήρυχτου πολέμου που μαίνεται δίπλα μας;

***Οι ταξιδιώτες το ξέρουν. Κάθε σύγχρονη πόλη της Δύσης έχει τα γκέτο της. Ο λόγος; Απλός. Η ίδια η… Δύση έχει καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος του χάρτη και έχει φτιάξει στρατιές ολόκληρες από πρόσφυγες. Αλλοι, με μάτια βουρκωμένα, περπατάνε μίλια ξυπόλητοι για να βρουν μια ελπίδα. Μια ελπίδα που σπανίως βρίσκουν. Και άλλοι, ψυχές σκοτεινές, με ένστικτα άγριου ζώου, περιμένουν το επόμενο θύμα με ένα μαχαίρι στα χέρια…

***Το ζήτημα είναι πολυεπίπεδο και σίγουρα δεν μπορεί κανείς να είναι απόλυτος. Ποιος είναι ο θύτης; Ποιος είναι το θύμα; Ποιος πονάει πιο πολύ; Θα έρθει ο… καιρός να μας το πει; Ξέρετε, στο σημείο που έχουμε φτάσει, η… φιλοσοφική προσέγγιση δεν λέει κάτι. Οι θεωρίες είναι καλές για όσους είναι στα «παράθυρα» των τηλεοράσεων και για όσους συζητούν τα ζητήματα αυτά στο σπιτάκι τους στα «βου-που» και τα σχολιάζουν με πούρο βλέποντας Λαζόπουλο…

***Όταν δεν σε πιάνει η μπόχα, όταν δεν κινδυνεύεις να μαχαιρωθείς σε κάθε σου βήμα, τότε μπορείς να το πιάσεις φιλοσοφικά το ζήτημα και ιδεολογικά! Οταν όμως είσαι εδώ, στο κέντρο, όπως τυχαίνει να είμαστε κάποιοι από εμάς και βλέπεις τον χαμό, παίρνεις αποστάσεις και λες… Πώς έγινε έτσι αυτή η χώρα…

***Πώς έγινε έτσι η Πατησίων… στην Γ’ Σεπτεμβρίου χθες το μεσημέρι βίωσα το απόλυτο παράλογο. Στον έναν δρόμο, αναρχικοί και αστυνομικοί πολεμούσαν, λίγο πιο κάτω χρυσαυγίτες κυνηγούσαν μετανάστες. Πιο πέρα, μια αγριεμένη παρέα από Ασιάτες κοίταζε στραβά κάποιον περαστικό που τους έλεγε «Ελάτε, ρε, σκοτώστε με για δέκα ευρώ»…

***Πώς γίναμε έτσι… Θυμάμαι, παιδάκι, μου άρεσε να μένω στον παππού και τη γιαγιά στην Πλατεία Αττικής. Κάθε μέρα πήγαινα βόλτα στα τρένα, στον Κολωνό. Μου άρεσε τόσο να βλέπω τα τρένα, που στεκόμουν ώρα, μέχρι να περάσει ένα πορτοκαλί βαγόνι-μηχανή. Κάποια στιγμή, ο μηχανοδηγός έφτασε να αναγνωρίζει τη φιγούρα ενός παππού και ενός εξάχρονου και χτυπούσε την κόρνα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Είχα φτάσει να λέω «ο φίλος μου» όταν πέρναγε αυτό το τρένο. Πηγαίναμε στον λόφο Σκουζέ (ούτε που ξέρω αν υπάρχει πια) και έπαιζα μέχρι το βράδυ… Γυρίζαμε με την Αθήνα να είναι μες στο σκοτάδι. Χθες για πρώτη φορά απάντησα «ΟΧΙ» στην ερώτηση: Αυτή τη βόλτα εγώ μπορώ να την κάνω με τον εξάχρονο γιο μου; Οχι… Αυτή ήταν η απάντηση… Οχι…

*** Το μίσος δυστυχώς νίκησε. Και δεν έχει γυρισμό η κατάσταση. Θα κλαίμε καθημερινά. Ετσι έχει γίνει σε όλη την Ευρώπη. Ρωτήστε τους Γάλλους που είδαν τα προάστια να γίνονται «κάρβουνο» και τον Λεπέν να μπαίνει με 15% στη Βουλή!

***Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει άδικο… Ποιος να απαντήσει; Και τι σημασία έχει…

***Η γιαγιά που ζει όλη της τη ζωή στην Πλατεία Βικτωρίας και δεν μπορεί να πάει μια βόλτα το βράδυ ξέρετε τι νιώθει; Οτι ο ακροδεξιός με το καδρόνι (που δεν φωνάζει απλώς, αλλά μπορεί να δείρει κιόλας) είναι ο… ΜΟΝΟΣ που μπορεί να την προστατέψει για να μη χάσει την πλατεία στην οποία είδε να παίζεται το έργο όλης της ζωής της! Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί κράτος δεν υπάρχει… Και η γιαγιά νιώθει μίσος… ΜΙΣΟΣ…

***Ο διαδηλωτής που πέφτει στα άρβυλα των ΜΑΤ και ξυπνά (ή δεν ξυπνά) στην εντατική ενός νοσοκομείου ξέρετε τι νιώθει; Μίσος. Θέλει να εκδικηθεί. Θέλει την επόμενη φορά να ρίξει μολότοφ φονική… Και νιώθει ΜΙΣΟΣ…

***Ο ακροδεξιός διαδηλωτής που νιώθει ότι αμύνεται για την Ελλάδα και το πιστεύει, πίσω από κάθε σκουρόχρωμο άνθρωπο βλέπει έναν εχθρό. Και δεν γνωρίζει, δεν ξεχωρίζει τον αθώο από τον φονιά. Τον καλό από τον κακό. Δεν βλέπει, γιατί κυριαρχεί το μίσος… το ΜΙΣΟΣ…

***Ο ΜΑΤατζής, που βλέπει από τη μια πλευρά πέτρες να πέφτουν πάνω του, από την άλλη τις μολότοφ να καίνε τον διπλανό του και μετά σκέφτεται ότι όλα αυτά τα κάνει για έναν μισθό που αύριο θα τον αναγκάσει να δουλέψει νύχτα για να συμπληρώσει το εισόδημα, αγριεύει στους δρόμους, νιώθει απόλυτο ΜΙΣΟΣ για τους απέναντι…

***Ο νέος άνθρωπος που βγαίνει από το σπίτι του για να γιορτάσει τη γέννηση του παιδιού του και τελικά γίνεται σταυρός σε κάποιο μνήμα και μνημόσυνο αντί γενεθλίων δεν είναι απλώς ένας δολοφονημένος άντρας. Είναι η απόδειξη ότι αυτή η πόλη άλλαξε για πάντα. Και είναι η αφορμή για μια κατάσταση για την οποία δεν είμαστε έτοιμοι και δεν ξέρω αν μπορούμε να αντέξουμε. Συσσωρεύτηκε πολύ μίσος και το μίσος είναι σαν το νερό. Πάντα βρίσκει τον τρόπο να περνάει και να βρίσκει διόδους… Πάντα. Και όταν ξεσπάει το μίσος, η λογική δεν μπορεί να σε σώσει…

***Οι ανίκανοι που άφησαν αυτή τη χώρα να γίνει έτσι δεν μπορούν δυστυχώς να κάνουν κάτι. Και να που φτάσαμε στην αυτοδικία. Και μετά ποιος ξέρει σε τι… Η Αθήνα προκαλεί ντροπή στον Παρθενώνα της και αυτά που συμβαίνουν στα στενά είναι πρωτόγνωρα μεν αναμενόμενα δε. Είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι. Και στο βάθος του μυαλού μας πρέπει να προσπαθήσουμε να μείνουμε άνθρωποι. Και υπό αυτές τις συνθήκες, είναι δύσκολο….

(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 13/05/2011 από Κώστα Καραπαππά)