Από το "Σαμιακό Τύπο" και τη Μαργαρίτα:

ΑΡΧΑΙΚΗ ΦΙΓΟΥΡΑ

(ελεύθερη απόδοση ποιήματος της Amy Clampitt-για την Ορνίθη)

…Ακέφαλη κείτεται στο Ανατολικό Βερολίνο-θεά δεν είναι

Μόνο μια παιδούλα, η Ορνίθη, το μικρό πουλί

βγαλμένη από τα ερείπια, όπου ήταν έξι ολάκερους αιώνες βυθισμένη…

Το πλινθίον αυτού που απρόσμενα «χρόνο μας» αποκαλούμε,

μας αποκαλύπτει το σπογκώδες εσωτερικό

των λεωφόρων με τις ολάνθιστες φιλύρες, όπου γλυκοκρυμμένη

κείτονταν-σαν σε αποστειρωμένο χειρουργικό τραπέζι

πέρα από την κλειστή τομή του τείχους

στην άδεντρη άκρη της «πλατείας Αλεξανδρείας»

όπου το πλακόστρωτο κομμάτι οδηγεί στο εσωτερικό της πεδιάδας

στα μισά του δρόμου που διέσχισε πάνω στη γήινη σφαίρα… Εκεί ξεμείναμε

πίσω από τις προοπτικές, τους παράγοντες, τη σοδειά, το προσδιορισμένο πλάτος…

πεζόδρομοι, δρομάκια διαφυγής και μαύρες άκρες

το μεταξένιο καλαμπόκι και το τριφύλι, το αρμεγμένο γάλα της ανιαρής καθημερινότητας

μας γαλουχούν με την ιδέα πως εκεί υπήρξαν κάποιοι από μας που ξεγλύστρισαν

από τα εναντίον, τα πρότερα, τα οστέινα, τα αλλότριο της γης κέντρο

που λαχτάρησαν μια γη να μην είναι μητρική, αυτή του Χέλντερλιν και του Γκαίτε:

Ηλιόφως και θλίψη, κυπαρίσσι και σταυρός μαρτυρίου

η ολοζώντανη ένδεια των γήινων αναβαθμίδων, του ψωμιού, του κρασιού και της ελιάς

η σκιά της συκιάς και της ροδιάς όπου παραπατήσαμε

περπατώντας μέσα στο λυπημένο ψιλόβροχο

στα μικροπάζαρα των ξεριζωμένων απ’ της τουρκιάς τα μέρη,

σαν να είναι εδώ, μεταξύ των χωρίς ουσία αντιφάσεων

πάνω στης φιγούρας της τις ελάχιστα σχεδιασμένες πτυχές

του χιτώνα της την απόλυτη ακινησία με το ψυχρό του χρόνου χρίσμα

που καταδεικνύει –ή έτσι τουλάχιστον μας φαίνεται- με απαράμιλλη καθαρότητα

που φτάνει ως τα έγκατα τούτου του τόπου

Τι είμαστε, τι είμαστε ταγμένοι να κάνουμε

και σε τι εξελιχθήκαμε από τότε…

Εκείνη που στέκεται εκεί, ακέφαλη

«Βαρβάρους» θα μπορούσε όλους να μας έχει αποκαλέσει…