Νίκος Κυπραίος : Πάντα ανήσυχος

Πριν λίγες μέρες, στο Μουσείο Ηρακλειδών, έγινε η παρουσίαση των νέων έργων του Νίκου Κυπραίου, αναγγέλοντας την πλήρη έκθεση που θα ακολουθήσει σε Βιέννη και Κύπρο.
Είχα την τύχη να δω αυτή τη δουλειά του, αν και δυστυχώς μόνο από φωτογραφίες…
Δεν θέλω να σχολιάσω για μία ακόμη φορά τη δυστυχία τού να ζεις σε ένα χώρο όπου οι άρχοντές του μοιάζουν να μισούν την τέχνη…
Μόνο να καταθέσω το σεβασμό και την αγάπη μου θέλω, γι’ αυτόν το σεμνό άνθρωπο, αυτό το σοφό έφηβο, αυτόν το μεγάλο καλλιτέχνη που ζει και δουλεύει δίπλα μας, εκεί στο πατρικό του σπιτάκι στα Χιώτικα, ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και τους βασιλικούς του…
Για άλλη μια φορά, μέσα από τη δουλειά του, ο Νίκος διαλέγεται μαζί μας, συνομιλεί, μάς δίνει έναυσμα.
Ανησυχεί με μια ένταση εφηβική και αγωνιά, την ίδια στιγμή όμως, σκέπτεται με νηφαλιότητα και ονειρεύεται όνειρα όμορφα.
Δε δογματίζει, δεν αναθεματίζει, δεν κραυγάζει, δεν καταφεύγει σε εύκολα κλισέ.
Ο Νίκος πραγματεύεται (για άλλη μια φορά) τα θέματα του ανθρώπου και της φύσης.
Δε θέλει να διδάξει. Μοιάζει να μισεί την εξουσία της έδρας και της αυθεντίας.
Δεν αφήνεται να βυθιστεί σε ένα στείρο καταγγελτικό λόγο.
Δεν απελπίζεται, ούτε προσπαθεί να μας απελπίσει.
Χτυπάει το καμπανάκι, μας προκαλεί, μας αφυπνίζει, αλλά και θέτει -σχεδόν μεταφυσικά- ερωτήματα για τον άνθρωπο, για την παρέμβασή του στο περιβάλλον, για το τι είναι σημαντικό και τι ηθικό, για το μέλλον, για τη ματαιότητα, για τη ζωή.
Δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του.
Δεν ξέρω αν το ψάρι έχει τον πρωτοχριστιανικό συμβολισμό του υιού του Θεού, όπως το εξέλαβα.
Ίσως να «φταίει» που (το Νίκο) τον έχω ταυτίσει με την πιο φωτεινή εκδοχή του Χριστιανισμού.
Εκείνη που διδάσκει αγάπη, πραότητα, ταπεινοσύνη και αισιοδοξία.
Η αισιοδοξία του, η ελπίδα, υπάρχουν και στα πιο «σκοτεινά» έργα του.
Είναι ένα φως που αναβλύζει και καταλύει το φόβο χαρίζοντάς μας ένα αχνό χαμόγελο ελπίδας, μια γαλήνη παρόμοια με κείνη μετά την προσευχή.
Μάλλον θα θυμώσει ο πάντα σεμνός Ν. με την αδέξια προσπάθειά μου να σας μεταφέρω τα συναισθήματα που ένιωσα…
Ξέρω όμως ότι ο θυμός του δεν κρύβει καμιά κακία…
Ο φίλος Επαμεινώνδας μού εμπιστεύτηκε τις φωτογραφίες που ακολουθούν για να τις μοιραστώ μαζί σας.
Τους ευχαριστώ και τους δύο.