Στο παζάρι...

Στην “Καθημερινή” της προηγούμενης Κυριακής (“Πρόσωπα” της Ρίτσας Μασούρα) διάβασα το εξής απόφθεγμα του Σαμφόρ:

“Η υψηλή ποιότητα των αρετών κάνει τον άνθρωπο ακατάλληλο για την κοινωνία.
Στην αγορά δεν πάει κανείς με χρυσό σε ράβδους.
Εκεί χρειάζονται ψιλά κέρματα”

Αφιερωμένο σε κάποιος φίλους “μαύρα πουλιά”. Ανθρώπους με αξία και ποιότητα που θεωρούνται περιθώριο... Ζωντανά μυαλά που η “κοινωνία” δεν μπόρεσε να τα αλέσει στα δόντια της ομογενοποιώντας τα σε ένα αηδιαστικό παχύρρευστο χυλό και προτίμησε να τα φτύσει σαν ενοχλητικά κουκούτσια.
Αφιερωμένο και σε κάποιους άλλους, που τους κόλλησαν την ταμπέλα του σνομπ και του ... ακοινώνητου. Ανθρώπους που αρνούνται να συναλλαγούν, να ευτελίσουν τα ιδανικά τους, να χάσουν την αξιοπρέπειά τους συναγελαζόμενοι με ... περισπούδαστους κρετίνους και ... γοητευτικούς πολιτικάντηδες...
Αφιερωμένο σε όσους νιώθουν ότι δε χωράνε σε μια μίζερη και χυδαία καθημερινότητα σαν αυτή που θέλουν να μας επιβάλλουν τα τσοντοκάναλα της ξεφτίλας και της μακάριας ηλιθιότητας.
Σε όσους δεν συμβιβάζονται με το τίποτα που απλόχερα τους χαρίζουν, σε όσους δεν ξέχασαν την παιδική τους ευαισθησία και τα εφηβικά τους όνειρα.
Αφιερωμένο σε όσους θυμούνται, σέβονται, αναγνωρίζουν και ξέρουν να τιμούν.
Σε όσους μπορούν να σκέφτονται και δεν κρύβονται πίσω από δόγματα ή μέσα στο πλήθος.
Αφιερωμένο σε όσους έχουν ακόμα μέσα τους ομορφιά, σε όσους δε ντρέπονται να δακρύζουν, σε όσους δε χρειάζεται να χαμογελάσουν ψεύτικα γιατί χαμογελούν αληθινά.
Σε όσους προτιμούν να δουλεύουν σιωπηλά για το καλό και το όμορφο αντί να κραυγάζουν και να ξεφωνίζουν για να δουν οι γύρω τους πόσο ... όμορφοι είναι οι ίδιοι.
Αφιερωμένο σε όσους ο λόγος είναι ακόμα αντρίκιος και η περπατησιά τους σίγουρη.
Σε όσους αντιστέκονται, σε όσους προτιμούν να πέσουν όρθιοι παρά να γείρουν, να σκύψουν, να λυγίσουν...
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς...
Ξέρω... Οι περισσότεροι δε μετριούνται “επιτυχημένοι”...
Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που θεωρούνται “δημοφιλείς”...
Όμως εγώ... τους θαυμάζω και τους ζηλεύω...